به نام تنها مکانیک قلب های تصادفی
قلم در دستم سرگردان است و نمیدانم که از کجا شروع کنم زیرا روح تو همچون اقیانوس پهناور است و من هر چند ناخدایی توانا باشم نمی دانم که باد از کدام سمت می اید.شب شد در کنار من شمعی با شعله های غم انگیز شاعرانه در کنارم نور پاشی می کند.انگاه می نویسم: سلام سلامی به گرمی خورشید و زیبایی وجودت.الان که داری این نوشترو میخونی فکر میکنم خیلی از هم دوریم اما هر جا که باشی هر وقت تو اسمون نگاه کنم می بینم که عکست تو اسمون هک شده.امیدوارم زود برگردی تا حداقل نزدیکت باشم.ولی اینو بدون که منتظرت میمونم تا برگردی. 
مواظب خودت باش.
